journalistiek over mondiale samenwerking

Het aantal diefstallen in de Albert Heijn is sinds de toename van zelfscankassa’s drastisch toegenomen. Maar wie steelt er nu eigenlijk, vraagt Hans Beerends zich af? Het is volgens hem tijd voor mondiale activisten om hun solidariteitsacties deels te verleggen naar de armen in onze rijke wereld. Om te beginnen door te  protesteren tegen de woekerwinsten van Albert Heijn en de vraag te stellen aan onze minister van Armoedebeleid, Carola Schouten, waarom ze niet heeft weten te voorkomen dat er een miljoen armen in Nederland zijn.

Vorig jaar april schreef ik een column voor het wijkblad Oud-Zuid Amsterdam, waarin ik me afzette tegen en me ergerde aan het feit dat bij Albert Heyn op het Museumplein het aantal kassières was afgenomen van acht naar twee en klanten geacht werden via scanning zelf af te rekenen.

Een kil en koud computerbeleid noemde ik het. Of zoals sociologen zeiden: het winkelen is volkomen ge-dehumaniseerd. Mede door te bezuinigen op winkelpersoneel steeg de winst van Albert Heijn in 2022 met 14 % tot het bedrag van 2.5 miljard euro. Dit alles ten behoeve van de aandeelhouders en niet te vergeten de topman van het bedrijf die 6,5 miljoen verdient.

Minder personeel leidt tot diefstal-  

Maar wat lees ik 28 maart jongsleden in diverse dagbladen: het aantal diefstallen is door het beleid van zelfscankassa s drastisch toegenomen. Vooral mensen onder de armoedegrens weten via allerlei trucs hun boodschappentas vol te krijgen.

Diefstal dus. Of toch niet? Want kun je nog wel spreken over diefstal als je praktisch verplicht bent de voor jou noodzakelijke levensmiddelen weg te halen bij een bedrijf dat via lage lonen, personeelsbezuiniging en hoge prijzen een miljardenvermogen bij elkaar schraapt. Wie steelt er nu eigenlijk?

Bisschop Muskens

Bij dit alles moest ik denken aan bisschop Muskens die in 1996 voor de VPRO-televisie verklaarde dat volgens de katholieke sociale leer een arm mens gerechtigd is een brood te stelen. Brood staat mijns inziens natuurlijk symbool voor levensmiddelen in het algemeen.

De uitspraak van de bisschop leidde tot woede van de toenmalige premier Wim Kok. Kok en alle premiers na hem spraken sindsdien nooit meer over ‘armen’ maar altijd over ‘mensen met een laag inkomen’.

Ondertussen is het aantal armen in Nederland – nota bene een van de rijkste landen ter wereld – enorm toegenomen. Volgens het Rode Kruis, dat normaal gesproken altijd honger en ellende bestrijdt in ‘Derde Wereldlanden’, leeft rond een miljoen mensen in ons land in armoede.

Het Rode Kruis heeft al een gironummer geopend (5125) om 40.000 gezinnen wekelijks een voedselpakket te verstrekken van 17,5 euro. Het woord ‘Derde Wereld’ is rond de eeuwwisseling weliswaar afgeschaft, maar een ‘Derde Wereldsituatie’ kruipt nu onze rijke wereld binnen.

Wellicht is het tijd voor mondiale activisten om hun solidariteitacties deels te verleggen naar de armen in onze rijke wereld. Om te beginnen door te  protesteren tegen de woekerwinsten van Albert Heijn en de vraag te stellen aan onze minister van Armoedebeleid, Carola Schouten, waarom ze niet heeft weten te voorkomen dat er een miljoen armen in Nederland zijn.

Hans Beerends (1931) is publicist en activist. Hij schreef een reeks boeken over de geschiedenis van mondiale solidariteit in Nederland en was medeoprichter van de Wereldwinkels. Over hem verscheen onlangs het boek ‘Levenslang Activist’ van Ellen Mangnus en Marc Broere